Açıklama

Beyoğlu'na 1950'lerle birlikte daldık. Yaşımız 10'u henüz geçmişti. Bu semtin ışıklarına, vitrinlerine, kalabalığına, şıklığına, sinema ve tiyatrolarına, pastane, "büfe" ve muhallebicilerine tutulmamız çok zaman almadı. Beyoğlu'na "başladık" ve başlamamızı birlikte ona aşık olduk. Bu kitap, bu aşkın ürünü. Ve sanırım birçok sayfasında bu yeterince belli. Beyoğlu üzerine yazmaya başlamamız vakit aldı. Çünkü biz gazetecilikte sinema yazarı olmayı seçmiştik. Bu işimiz de hala sürüyor. Ama mimarlık eğitimimiz, İstanbul belediyesinde İmar ve Planlama Müdürlüğü'nde birkaç yıl süren şehircilik çalışmamız, bizi İstanbul'un güzelliğine, özelliklerine, sorunlarına duyarlı kılmıştı. Bu konulara hep büyük ilgi duyduk. Ve 1970'lerden başlayarak zaman zaman şehircilik, yok olan eski İstanbul, turizm gibi konularda da yazmaya çabaladık. Beyoğlu üzerine ilk yazımız 1978'de çıkmış. Bir gece gümbür gümbür yıkılan ve 20 kişinin yaşamıyla birlikte anılarımızın bir bölümünü de götüren Pasaj'ın ayakta kalan eski, süslü cephesinin de yıktırılması gibi "zalim" bir karara tepki olarak! Sonra bunu aralıklı da olsa Beyoğlu yazıları izlemiş. Ama Beyoğlu üzerine daha geniş bir yazı dizisi yapmak da aklımın gerisinde hep varolmuş bir düşünceydi. Ben tam bu düşünceyi olgunlaştırırken, Cumhuriyet'te Yalçın Pekşen'in bir Beyoğlu yazı dizisi yayınlandı. Pekşen'in tüm yazıları gibi, "hoş ama boş" bir diziydi bu: esprili, alaycı, ama ele aldığı konunun (bu durumda Beyoğlu'nun) ruhunu, özünü yakalamayı bilememiş, sadece Duhani'nin ünlü kitabı elinde, İstiklal Caddesi'ni "kapı kapı" dolaşarak, eskiden ne vardı, şimdi ne olmuş kıyaslamasını yapan bir dizi. Ama ne olsa bir dizi... Bu nedenle ben de Beyoğlu'na eğilen bir yazı dizisinden vazgeçmek zorunda kaldım. Ancak zaman geçiyor, Beyoğlu parça parça, bina bina, sokak sokak elden gidiyordu. Pekşen'in dizisinin üstünden de yeterince zaman geçmişti. Bunun üzerine ben de sıvandım...